پراکندگی جغرافیایی نیروی انسانی در سامانه ارایه خدمات سلامت روان در سال ۱۳۸۶

هدف: بررسی حاضر با هدف ارایه نقشه جغرافیایی و وضعیت پراکندگی شاخص­های مربوط به پراکندگی نیروی انسانیِ سامانه ارایه خدمات روان در ایران، به تفکیک مناطق زیرپوشش دانشگاه­های علوم پزشکی انجام شد. روش: این بررسی با به­کارگیری داده­های موجود از گزارش­های سامانه سلامت روان در سال 1386 انجام شد. پس از تنظیم شاخص­ها، داده­ها به­کمک نرم­افزار arc gis 9.2 به صورت توصیفی و نمودار درون­یاب نمایش داده شد. همچنین میزان هر یک از شاخص­های بررسی­شده، کمینه و بیشینه و انحراف­معیار هر یک از شاخص­ها در مناطق گوناگون گزارش شد. یافته­ها: در سال 1386 میانگین کشوری هفت شاخص جمعیت زیرپوشش به کل جمعیت کشور، جمعیت زیرپوشش شهری به کل جمعیت شهری، جمعیت زیرپوشش روستایی به کل جمعیت روستایی، نسبت خانه­های بهداشت زیرپوشش به کل خانه­های بهداشت، نسبت مراکز بهداشتی- درمانی روستایی زیرپوشش به کل موارد موجود، نسبت مراکز بهداشتی- درمانی شهری زیرپوشش به کل موارد موجود و نسبت پایگاه­های بهداشتی زیرپوشش به کل موارد موجود به­ترتیب 8/54%، 9/36%، 2/96%، 5/97%، 1/97%، 4/50%، 4/41% بود. تعداد افراد ارایه­دهنده خدمات بهداشت روان در کشور به تفکیک عبارت بود از: 29282 بهورز، 6529 کاردان بهداشت، 4595 پزشک عمومی دوره­دیده، 61877 رابط بهداشت، 692 روان پزشک، 27 روان پزشک کودک، 126 دکتر روان­شناس (56 نفر بالینی و 70 نفر دیگر شاخه­ها)، 652 کارشناس­ارشد روان­شناسی (183 نفر بالینی و 469 نفر دیگر شاخه­ها)، 651 مددکار اجتماعی و 214 روان پرستار. نتیجه گیری: پراکندگی تخصصی نیروی انسانی در سامانه سلامت روان کشور خوب است، ولی در پراکندگی نیروی انسانی متخصص نسبت به جمعیت زیرپوشش توازن وجود ندارد.